‘Toen God alle dingen geschapen had, dacht Hij er tenslotte aan, de mens te scheppen. Maar Hij had geen vorm meer voor een nieuw schepsel, noch stof, waarmee Hij het nieuw schepsel kon begiftigen, noch een ruimte, waar het als toeschouwer van het heelal een plaats had kunnen vinden. Reeds was het heelal gevuld, het midden en de diepte. En zo besloot de opperste Meester, dat het schepsel aan hetwelk hij niets eigens meer kon geven, aandeel zou hebben aan alles wat aan de andere schepselen elk apart was gegeven. Zo nam Hij de mens als een schepsel met wankele vorming in de wereld op, plaatste hem in het midden van de wereld en sprak tot hem: “geen vaste verblijfplaats, geen eigen vormgeving, geen bijzondere behandeling heb ik je gegeven, opdat je zelf je woonplaats, vormgeving en handeling zoudt kiezen; en opdat hetgeen je kiest van jou zou zijn. Alle andere schepselen heb ik met een bepaalde natuur begiftigd en ze daardoor ingesloten binnen vaste grenzen. Jij wordt door geen grenzen beperkt; jij schept je eigen grenzen volgens je eigen wil, aan wiens leiding ik je heb toevertrouwd. In het midden van de wereld heb ik je gezet, opdat je vandaar gemakkelijk om je heen zoudt kunnen kijken naar alles wat geschapen is.
Ik heb je noch hemels, noch aards, noch stoffelijk, noch onstoffelijk gemaakt, opdat jij, je eigen vormgever en schepper, je zelf zo zoudt maken als je zelf wilt. Jij kunt ontaarden tot een verstandloos dier, jij kunt je soort verheffen zoals jij het wenst. Welke genade van God de Vader is dat, welke gelukzaligheid voor de mens! Hem is het gegeven te bezitten wat hij wenst, te zijn wat hij wil!’
Giovanni Pico della Mirandola, Over de waardigheid van de mens, 1486.
Simon's citaten 